بار پروردگارا....

مانند سابق بر این باز هم بماندم در اینکه از کجا به روان سازی واژه ها بپردازم....

پروردگار من...

کنون که به نمایش گذاشتن همه ی درونیاتم به مثابه ی کوه کندن شده...

کنون که دیگر ان شور و اشتیاق سابق بر این را نمیابم...

کنون که دیگر به عدم گردانیدن همه ی نیت های پاک تر از هر من بودنی رویی اورده ام...

کنون که نه دل را به کس و نه کس را به دل بسته ام...

پش بشنو ز من ان نوای تاریک و دل شکن....

بشنو هر انچه که شنیدی....

بشنو...

الهی...

این منم با عمری غفلت از بی تو شدن...

این منم با تلخی جان کاهی که دم به دم بر لب جاری میسازم دور از اغیار...

این منم که هیچ وقت ندانستم کهنه سیلاب های درونم چرا به بغض می نشینند ودر امر

فوران شدن برای انها بس زشت است...

این منم که کس  نبود راه به درون کلبه ی سیاه و تاریکی از جنس

دل

یابد از به من چسبیدن...

این منم که نالان از جاهلیت های اجداد رو به سوی هر چه به باید دانستن

از هر عوامی رویی اورده ام که نمی بایدم بود اینها را...

این منم که با عوامی میزیم که نصیحت بازارشان به الت تناسلی خود منتهی

کرده اند....

این منم که لاجرم شده ام مور اب دیده که هر زمان در پای کسی

چسبیده ام....

این منم که هم اکنون هم کس نبود که سر رشته ی کلامم را

برباید...

این منم که از دلخوشی به هیچ هم ابایی نداشتم...

این همه من بودم و منی در کار نبود نه ز حاصل فنایی در او

ونه زحاصل چشمی بر عوام دوختن که به نادیدن او بیانجامد......

الهی...

اکنون که باید بنالم...میبینم بوتیمار درونم را که مانند اسبق چشم هایی که خماری گراییده را

را به اهستگی حرکتی داده و

باز هم مانند همیشه خواستار سکوت زهر الودی از من شده.....

سکوتی بس تلخ که جز چشمان خمارش را نشاید دانستن...

اری

این منم که به سکوتی میگرایم که دزدیده در دستم باشد دلی خونین

تا شاید که روزی روزگاری

ندای

لبیک

را در رویاهایم یه تحقق در اورم...

اه که عقل به فهمیدن محتاج بود

و حتی

فهم برای فهم فهمیدن فهم می خواهد

وبس دور از احساس میچرایید

واژه ها را...